Dva australijska matematičara dovela su u pitanje staru izreku, da bi majmun koji bi nasumično pritiskao dirke na pisaćoj mašini, ako bi na raspolaganju imao beskonačno vrijeme, na kraju napisao kompletna djela Vilijama Šekspira.
Poznat kao "teorema beskonačnog majmuna", misaoni eksperiment se dugo koristio za objašnjenje principa vjerovatnoće i slučajnosti.
Međutim, nova recenzirana studija koju su vodili istraživači iz Sidneja Stiven Vudkok i Džej Faleta otkrila je da bi vrijeme koje bi bilo potrebno majmunu da replicira Šekspirove drame, sonete i pjesme bilo duže od životnog vijeka našeg svemira.
Osim što je proučavala sposobnosti jednog majmuna, studija je takođe napravila niz kalkulacija zasnovanih na trenutnoj globalnoj populaciji čimpanzi, koja iznosi otprilike 200.000, piše BBC.
Rezultati su pokazali da čak i kada bi svaka šimpanza na svijetu bila angažovana u ovom eksperimentu i sposobna kucati brzinom od jednog slova u sekundi do kraja postojanja svemira, ne bi se ni približili da otkucaju djela ovog umjetnika.
Postojala bi šansa od pet odsto da će jedna šimpanza uspješno otkucati riječ "banana" tokom svog života. A vjerovatnoća da jedna šimpanza konstruiše nasumične rečenice - kao što je "ja sam šimpanza, dakle postojim" - iznosi jedan prema deset miliona milijardi milijardi, pokazuje istraživanje.
"Nije moguće da će, čak i uz poboljšanu brzinu kucanja ili povećanje populacije čimpanza, rad majmuna ikada biti održiv za razvoj netrivijalnih pisanih radova", kaže se u studiji.
Proračuni korišteni u radu temelje se na najšire prihvaćenoj hipotezi o kraju svemira, a to je teorija toplinske smrti.
Uprkos svom nazivu, takozvana toplotna smrt bi zapravo bila spora i hladna.
Ukratko, to je scenario u kojem se svemir nastavlja i širiti i hladiti – dok sve u njemu umire, propada i nestaje.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.